droga powrotu do siebie wiedzie nie przez budowanie, lecz przez odpuszczanie – przez porzucenie wszystkiego, co powstało jako mechanizm obronny.

Odpuszczanie otwiera drzwi, które w przeciwnym razie pozostałyby zamknięte pod ciężarem tego, co nosimy w sobie. Ich otwarcie wymaga nie tylko odwagi, ale też gotowości na konfrontację z tym, co je zatrzaskuje.

Może łapiesz się na tym, że nie możesz czegoś zrobić, mimo starań, lub robisz coś, czego nie chcesz, ale jest to „silniejsze niż ty”, albo czujesz się źle i nie wiesz dlaczego… Odpowiedź tkwi w podświadomości… Istnieje wiele metod, które pomagają zmienić programy podświadomości. Jedną z najskuteczniejszych, moim zdaniem, jest psychokinezjologia.

czy podejmowanie decyzji jest procesem reprodukcyjnym (wyborem tego, co już istnieje), czy procesem twórczym? Czy podejmujemy decyzje o tym, jaką przyszłość wybrać, czy jaką przyszłość stworzyć? A jeśli ją tworzymy, co staje się podstawą wyboru tego, co jest dla nas ważne? Istniejące opcje, czy wiara w to, kim jesteśmy?

Lęk wprowadza nas w stan ciągłej czujności, w stan zabezpieczania się na wypadek… Jego istnienie jest tak zracjonalizowane i wpisane w nasz kod DNA, że nikt nie zastanawia się, jak wyglądałoby życie bez niego. Przybiera różne formy i używa bardzo przekonujących argumentów, aż w końcu przejmuje kontrolę nad naszym życiem. I nawet nie zauważamy, że im dłużej pozostajemy w stanie czujności, tym większe prawdopodobieństwo, że coś nam się przytrafi.

Myśli są jak deszcz – padają na nas, przenikają przez ubrania, dotykają skóry, wywołują reakcje fizyczne i emocjonalne… ale te reakcje zależą od znaczenia, jakie im nadamy. Pozwól im budować cię, być twoim przyjacielem, a nie wrogiem, kochankiem, a nie zdrajcą, obrońcą, a nie oprawcą…

Przekraczanie granic to ćwiczenie dla nas. Abyśmy zdali sobie sprawę, że nie wykorzystujemy w pełni swojej mocy, że nie zajmujemy swojego miejsca, że są dziury w naszej przestrzeni... a ktoś pokazuje nam to właśnie.